[...] obserwujemy, że nauka nie tylko nie jest niezbędna dla ochrony przyrody, ale czasem nawet się jej sprzeciwia. Przykładem na to, dotyczącym Puszczy Białowieskiej, są poglądy niektórych naukowców, głoszących, że nawet po objęciu całej Puszczy parkiem narodowym niezbędne byłyby zabiegi sprzyjające gatunkom roślin, które pojawiły się ostatnio wskutek cięć w lasach gospodarczych, a jako termofile potrzebują więcej słońca. Idąc tym tokiem myślenia, trzeba wycinać tu i ówdzie drzewa, by tworzyć małe polany. Są oni gotowi poświęcić integralność złożonego ekosystemu dla przetrwania wybranych gatunków, które tymczasem są selekcjonowane przez środowiskowe cechy lasu, aż do zniknięcia. Tacy naukowcy traktują Puszczę jak ogród botaniczny, w którym chcieliby mieć jak najwięcej gatunków. Jeśli jednak chcemy zachować prawdziwą puszczę, powinniśmy mieć szacunek dla tej cechy, która ją czyni puszczą, czyli dla samoregulacji i braku ingerencji człowieka. W przeciwnym razie nie będziemy mogli mówić o puszczy ani reklamować jej pierwotnych cech. Musimy pamiętać, że las to żywy organizm, a nie tylko lista gatunków. To także procesy, funkcje, struktura i wzajemne oddziaływania. Organizm, jest czymś więcej niż sumą pojedynczych elementów, które się na niego składają. I właśnie to „więcej” musimy zachować. [...]
- fragment rozmowy z włoską przyrodniczką Cecilią Cacciatori. Cała rozmowa ukaże się we wrześniowym numerze "Dzikiego Życia", który będzie poświęcony Puszczy Białowieskiej.
