Profesor Kleiber jest za GMO

Kiedy rano zobaczyłem na termometrze zewnętrznym -18C (dolina rzeki), a w domu +14 to było jeszcze przed nastaniem zimy! Ale przez chwilę wyszło słońce!

Piszę trochę refleksyjnie, nie tylko o Puszczy. Mam raczej pytania niż odpowiedzi i wiem, że to ogromne uproszczenia, ale to nie artykuł a post. Prezes Polskiej Akademii Nauk, przedstawiciel najważniejszego gremium naukowego w kraju uważa, że nie należy z Polski robić strefy wolnej od GMO, bo jest to zaprzeczeniem rozwoju. Profesor uważa, że najważniejszy jest rozwój. Trochę mi to przypomina poglądy innego profesora, który uważa, że najważniejszy jest postęp w leśnictwie, a nie przyglądanie się co natura sama robi z lasem. Z kolei profesor ekonomista przekonywał mnie do tego, że w gospodarce musi być ruch,
bo kiedy mamy stagnację to ludzie biorą mniej kredytów, w związku z czym maleje produkcja i związana z nią eksploatacja zasobów (bo nie trzeba kredytów spłacać). I tak to doszliśmy do pieniądza. Dawno temu ludzie zaczęli się między sobą wymieniać dobrami i towarami. Potem wymyślili pieniądz – kawałek złota lub srebra był równoważny z pewną ilością dóbr, którą za nie można było dostać. Jednak, mimo starań alchemików, złota w obiegu była ograniczona ilość a i jego zasobów na ograniczonej planecie też musi być ilość ograniczona. Czyli nie ma postępu i rozwoju. Wymyślono więc banki, które emitują bezwartościowe papierki, ale będące kwitami na wartość (kruszec), którego jednak nie wystarcza nawet na pokrycie ich niewielkiego procentu. Co więcej, usłyszałem pewnego profesora mówiącego, że „jeśli pieniądz ma pokrycie to gospodarka jest dławiona przez deflację”. Nie jestem ekonomistą i nie znam się za bardzo na gospodarce, być może coś tu uprościłem, ale na mój rozum znaczy to tyle, że gdyby pieniądz miał pokrycie – a zamiast o kruszcu powinniśmy raczej mówić o zasobach planety, bez których nie możemy żyć – otóż gdyby pieniądz miał pokrycie w ilości zasobów przyrodniczych, które bez zniszczenia życia moglibyśmy za ten pieniądz zużywać, to byłby zbyt drogi i by zdewastował życie gospodarcze. Widocznie więc życie gospodarcze jest w opozycji do życia przyrodniczego. Profesorowie stoją po stronie życia gospodarczego, co specjalnie nie dziwi, bo przecież utrzymują się i robią kariery za pieniądze generowane przez ten system właśnie. Ja sam też z niego korzystam, bo nie jestem samowystarczalny. Wczoraj rozmawiałem z kolegą o rozwijaniu tras narciarskich w Puszczy. On – biznesmen – myślał tylko o tym, ile kredytów można by na to wziąć i co trzeba wybudować, żeby się zwróciły i przyniosły zyski. Żeby był rozwój musimy się zadłużać i zwiększać emisję zobowiązań wymuszających realizację pokrycia. W ten sposób rozwój wiąże się zawsze ze wzrostem, czyli większym zużywaniem przyrody w jakiejkolwiek postaci. Szkoda, że Puszcza Białowieska i sama Ziemia są skończone, bo na tej drodze dojście do ściany jest raczej nieuchronne. Oszczędność i skromność są zapomnianymi cnotami: „Po co marzyć? Kupować!” – to hasło jednego z marketów, i podobnie myślimy o rozwoju regionu Puszczy Białowieskiej. Jeśli mówimy o świątyni przyrody, to ostatni raz kiedy handlarze zostali przegonieni ze świątyni miał miejsce 2 tys. lat temu przez pewnego Żyda.