Dwugłos w sprawie Puszczy

Kilka osób prosiło nas o zacytowanie uczestników spotkania z senatorami, którzy reprezentowali zwolenników powiększenia parku narodowego. Były to dwie, bardzo krótkie wypowiedzi, więc przytaczamy je niemal w całości. Olimpia Pabian nie była zaproszona na spotkanie i przyszła z własnej inicjatywy:

Adam Bohdan: Dzień dobry. Nazywam się Adam Bohdan, jestem z Pracowni na rzecz Wszystkich Istot. Chcę odpowiedzieć na pytanie pana przedsiębiorcy z czego jesteśmy finansowani: są to środki norweskie. Robimy projekt, polegający na inwentaryzacji najcenniejszych gatunków. Leśnicy mieli kłopot z ochroną gatunkową, a my szukamy miejsc gdzie te gatunki występują, żeby można je było lepiej chronić. Mam nadzieję, że wyniki tej pracy zostaną lepiej wykorzystane. [...] Zgadzam się z panami, że powódź jest aktualnie najbardziej palącym problemem – Dlaczego o tym nie mówicie? (przerywa drzewiarz) – No, właśnie mówię – To teraz, jak wywołałem (kończy wtrącenie) – Dlatego stawiam wniosek, być może absurdalny, ale padło tutaj szereg wniosków absurdalnych, żeby 100 milionów przekazać na przeciwdziałania skutkom powodzi. Nie ma sensu powiększać parku narodowego o istniejące rezerwaty, lepiej pieniądze przekazać powodzianom. Dziękuję. (brawa).

Olimpia Pabian: Ja jestem też przedstawicielką biznesu, tylko trochę innego niż pan. Rozumiem pana emocje, bo pan jest tutejszy. Ja również jestem tutejsza, moi dziadkowie pochodzą z Puszczy Białowieskiej. Urodziłam się wprawdzie gdzie indziej, ale wróciłam tutaj, na korzenie. Moi dziadkowie pracowali w parku narodowym, dlatego moja wypowiedź też może być emocjonalna. Wierzę w Boga, wierzę w Polskę, wierzę w ochronę Puszczy Białowieskiej. Mam przedsiębiorstwo, które jest jeszcze małe, zatrudnia kilka osób, w tej chwili pięć, a zajmuje się przede wszystkim turystyką. W najbliższej przyszłości planowane jest zatrudnienie kolejnych pięciu osób. Może się okazać że za pięć lat tych osób będzie 15 – 20. To jest firma z przyszłością. Wydaje mi się, że mądra, zrównoważona turystyka, na terenie całej Puszczy, ale prowadzonej jedną ręką, jest przyszłością. Czyli turystyka na terenie Białowieskiego Parku Narodowego, mądrze zarządzanego przez jedną administrację. [...] Zatrudniam młode osoby, tworzę miejsca pracy, coś w rodzaju ośrodka edukacji przyrodniczej. Te młode, wykształcone osoby nie chcą i nie będą chciały wyjeżdżać z Puszczy Białowieskiej. Takie młode osoby mają szansę zahaczenia się w firmie, która jest firmą rozwojową. Nie jestem pewna ilu z nas, mieszkających i żyjących w Białowieży nie korzysta z turystyki, czyli albo nie ma kwatery turystycznej, albo nie jest przewodnikiem, albo nie ma konika, albo wielu innych usług dla turystów. To daje dodatkowe dochody. Mój dochód jest wyłącznie z turystyki, ale każdy z państwa czy pracując w nadleśnictwie czy w parku, ma dodatkowy dochód z turystów. [...] Mnie rodzice wykształcili i potrafię pisać wnioski o dotacje, ale mam apel, by w ramach programu białowieskiego znajdować środki właśnie na małą turystykę i na wszelkie działania służące ochronie przyrody, czyli mądry biznes nie przeszkadzający rozwojowi bioróżnorodności a wręcz jej pomocny. Znam kilka firm na terenie Puszczy Białowieskiej zajmujących się przerobem drewna i te firmy kompletnie nie korzystają z zasobów Puszczy Białowieskiej, jest im to do niczego nie potrzebne, bo korzystają z innych źródeł, z tańszego drewna z Polski i z Białorusi. Nie jest więc tak, że można tutaj funkcjonować tylko w oparciu o drewno z Puszczy Białowieskiej – Przepraszam bardzo, ale pani kompletnie pojęcia pomyliła! – przerywa drzewiarz – szanowna komisjo, to nie ma nic do rzeczy! – kontynuuje.. (senator przerywa i pozwala Olimpii Pabian dokończyć) – I jeszcze kończąc, my wszyscy, zarabiając na turystyce zarabiamy właśnie na tej zgniliźnie i na tych robaczkach [...] jeśli stracimy te robaczki i tę zgniliznę, stracimy też ludzi, którzy chcą tu przyjeżdżać i to oglądać.