Pogrzeb Janusza

W dniu pogrzebu Janusza, 16 sierpnia 2015 roku świeciło słońce – jeszcze to palące, przed którym każdy chował się, gdzie mógł. Jednak na cmentarzu ekumenicznym w Białowieży, w jego starej części, w której my – rodzina, bliżsi i dalsi przyjaciele wybraliśmy dla Niego miejsce, gdzie był cień i spokój.

Stara, strzelista, piękna sosna, pod którą spoczęły Jego prochy, chroniła wszystkich przed żarem. Janusz lubił białowieskie sosny – może przypominały mu te z dzieciństwa w pentowskim dworze, do którego tak często wracał myślami?

Uroczystość rozpoczęła się o godzinie 17-tej, ale znacznie wcześniej pod sosną gromadzili się już członkowie Rodziny, przyjaciele, znajomi oraz ci wszyscy, dla których Janusz był osobą ważną, a czasem najważniejszą w ich życiu i którzy chcieli okazać Mu szacunek swoją obecnością.

Nie było gwarnych rozmów. W tle unosiła się tylko cicha muzyka, którą na ludowym instrumencie grała Magda Polkowska. Potem zaczęła się uroczystość pożegnania. Bez osoby duchownej, ale za to w atmosferze szczerego bólu po stracie najdroższego Ojca, Męża, Przyjaciela i Wybitnego Człowieka.

Część oficjalną ceremonii poprowadził Adam Wajrak, ale każdy mógł powiedzieć to, co w tej chwili czuło jego serce. I po kolei popłynęły słowa pełne miłości i wdzięczności za Twoje Januszu, piękne życie, którym dzieliłeś się z każdym, kto tylko zapukał do drzwi Twojego domu.

Okolicznościowe przemowy wygłosili m.in. Wojciech Eichelberger (który przypomniał, że Janusz nie tylko był ekologiem, ale także jednym z pionierów buddyjskiej praktyki – medytacji zen w Polsce) oraz Zenon Kruczyński, a w ostatnim wzruszającym wystąpieniu pożegnała Ojca jego starsza córka Maga Korbel.

Był też wiersz, napisany specjalnie dla Janusza przez Mirę Łukszę i śpiewy: Todar z Basią zaśpiewali „Zorki”, a Magda z Anią indiańską pieśń o wolnym, nieujarzmionym nigdy koniu. Potem, na złożoną do ziemi urnę, posypały się karteczki ze słowami dla Janusza, które napisali od siebie zgromadzeni na cmentarzu.

Wszyscy obecni na pogrzebie spotkali się po ceremonii pogrzebowej na dawnym peronie kolejowym, gdzie Olimpia Pabian zbudowała w tym roku replikę dawnego pawilonu carskiego. Januszowi bardzo się ten obiekt podobał i cieszył się, że Białowieża zyskała tak piękną architekturę. W pawilonie został wyświetlony ostatni film z cyklu „Czytanie Puszczy”, którego bohaterem był właśnie Janusz. W przeddzień pogrzebu film ten pokazała ogólnopolska TVP.

A potem, aż do późnej nocy trwały wspomnienia. I zapewnienia, że nie zapomnimy Januszu, czym żyłeś i co zrobiłeś dla Nas, dla dzikiej przyrody, Puszczy Białowieskiej i podlaskiego krajobrazu. I Ciebie Januszu, nie zapomnimy...

Zdjęcia zamieszczone dzięki uprzejmości ich autora Krzysztofa Derdackiego