Pomnik i pisuar

Te zdjęcia dedykuję wszystkim, którzy powtarzają, że w Białowieskim Parku Narodowym już nic nie ma (tzn. nie ma żadnych wyjątkowych drzew tylko rumowisko martwych). Tym razem więc największy z wszystkich dębów – „Maciek” (był już pokazywany na innym zdjęciu w poście z 6 kwietnia 2013).

Dla stolarza to niewykorzystana masa surowca na klepki, okleinę, deski, meble.. dla miłośnika przyrody pomnikowy kolos pamiętający czasy królewskie, dla biologa obiekt badań nad gatunkami zasiedlającymi ten drzewny ekosystem, dla poety natchnienie do refleksji nad nieskończonością, dla wilka – pisuar.

Niestety, drzewo położone z dala od szlaków turystycznych, w trudnym i chronionym terenie nie może być szerzej podziwiane przez ludzi odwiedzających Białowieżę. Do podziwiania pozostają więc inne olbrzymy lub oglądanie zdjęć – dzięki czemu unikniemy kłucia przez miliony komarów jakie o tej porze są szczególnie liczne właśnie w wilgotnych okolicach Maćka. 

Drzewo ma około 41 metrów wysokości i blisko 7, 5 m obwodu pnia w pierśnicy. Tomek Niechoda pisze w „Puszczańskich olbrzymach”, że „jest to jeden z najwyższych dębów w Polsce i pod względem objętości drzewa (80 m³) plasuje się na drugim miejscu po rosnącym w Borach Dolnośląskich dębie Chrobry [...] Pierwsze wzmianki o Maćku pochodzą sprzed 60 lat. Wspomniany jest wtedy jako bezimienny dąb o obwodzie 600 cm”.

A na koniec postu jeszcze otrzymana właśnie wiadomość, że Podlaski Zarząd Dróg Wojewódzkich w Białymstoku podjął postępowanie administracyjne w sprawie nielegalnego zajęcia pasa drogi wojewódzkiej przez lokalizację tam tablic, które pokazywaliśmy w poprzednich postach, na zdjęciach z manifestacji Santy.