O mgle i śladach bartnictwa

 

 W komentarzach do ostatniego postu pojawiły się słowa oczekiwań na zdjęcia we mgle itp.

Hmmm, przede wszystkim ja nie jestem fotografem. Znam się „zawodowo” na kompozycji i mam dużo doświadczeń z czasów kiedy miałem własną ciemnię i robiłem zdjęcia analogowe, ale od dawna „odpuściłem” profesjonalne fotografowanie – jest mnóstwo świetnych fotografów. Choćby z tego powodu, że – jak już pisałem – robię zdjęcia najtańszą amatorską lustrzanką z jednym plastikowym obiektywem sięgającym 105 mm.  Dlatego nie jadę do lasu żeby zrobić zdjęcia, tylko, żeby być w lesie, a zdjęcia są przy okazji.

Zwierzęta są raczej poza moimi możliwościami.  Jeśli fotografuję, to staram się pokazać to, co mnie w lesie fascynuje – jego klimat, kolor, nastrój.

Tutaj, na blogu staram się po prostu pokazywać klimat lasu w miarę zmieniającej się pogody i pór roku, żeby dzielić się tym, co widzę w Puszczy chodząc po obszarze ochrony ścisłej, bo przywilej przepustki do tego obszaru traktuję trochę także jako obowiązek. Zgadzam się panie Andrzeju, że zdjęcia Wiktora Wołkowa są wyjątkowe – jeśli chodzi o klimat, chociaż nie robił zdjęć puszczy. Znaliśmy się z Wiktorem od lat i mogę potwierdzić też to, że trwał w tradycji do końca (dla ciekawych polecam film Beaty Hyży Czołpińskiej „Cztery pory roku Wiktora Wołkowa”). Upieram się jednak, że mgła w lesie jest zjawiskiem niezmiernie rzadkim, a w Puszczy jeśli jest to bardzo „rozrzedzona”. Obiecywałm AG zdjęcia zamglonego lasu. Ale nie tym razem, bo dzisiaj zafascynowały mnie ślady barci w borach i nimi chcę się podzielić. 

wyżar na martwej sośnie bartnej

Przyznam się, że kilkadziesiąt razy nocowałem nielegalnie w lasach i mam sporo fotografii analogowych sprzed świtu, tuż po burzy lub kiedy las „parował”, ale to przede wszystkim w górach. W Puszczy, w magicznych grądach ja nigdy nie spotkałem na tyle gęstej mgły, by tworzyła mglisty klimat dla fotografii. Mam trochę zdjęć tylko z zamglonych dolin i polan.

Dzisiaj natomiast udałem się do lasu, żeby fotografować ślady po bartnictwie sprzed półtora wieku w oddalonej części BPN. 

kołek po stronie prawej to "hwozdownia" - na nim wieszano dębową belkę zasłaniającą barć, jeśli była to barć tzw. "śniotowa".

 A poza zdjęciami to miałem dzisiaj bardzo bogate spotkania ze zwierzętami: wilk!, dwa żubry, dwa jelenie, siedem dzików, nie wspominając o trójpalczastym, sikorach ubogich... Tyko z dzikami było to bardzo bliskie spotkanie, bo tradycyjnie te słabo widzące zwierzęta kiedy usłyszały mój rower zaczęły uciekać... prosto na mnie. Kilka metrów przed, kiedy już zobaczyły, wykonały „w tył zwrot” i w te pędy uciekły. Niestety, jedyne zdjęcie jakie dzisiaj zrobiłem ze zwierzętami, kiedy udało mi się wyjąć z plecaka aparat to ten jeleń na drodze