"Kiedy chodził ze mną do Puszczy, zawsze, z tą sama intensywnością, zachwycał się drzewami: stojącymi i powalonymi. Wielkie drzewo stoi jeszcze długo po tym, gdy umrze. I wtedy, i gdy jest już powalone, staje się podstawą nowego życia. Żywią się nim owady, inne zwierzęta, gleba. Umierając, daje życie nowym drzewom. Wielkie drzewo ma dwa życia, a może nawet nieskończenie wiele żyć, bo uruchamia proces, który się nie kończy. Ta prawda zachwycała go nieodmiennie. Widział Puszczę jako cudowną serię odsłon przekształcającej się bez wytchnienia natury. Zachwycały go jej mikrocykle oraz megacykle, których nigdy nie zrozumiemy, bo ludzkie życie jest za krótkie; kaprysy; piękno i logika."
Należną się autorowi wielkie podziękowania za ten tekst, aż łza się zakręciła/g
OdpowiedzUsuńOstatni raz widziałem się z Januszem chyba 10lat temu. Wielokrotnie zapraszał mnie za pośrednictwem fb do ponownego odwiedzenia go w Białowieży, ale jakoś się nie składało. Pomimo tego cały czas czułem jego obecność. Teraz nie mogę przestać o nim myśleć...
OdpowiedzUsuń