DĄB HUGO CONWENTZA

Kiedy przed kilkoma laty wspólnie z Tomkiem Niechodą przygotowywaliśmy wydanie publikacji „Puszczańskie olbrzymy” ukazującej największe drzewa Puszczy Białowieskiej Tomek wspominał o niemieckim uczonym, dzięki któremu mamy Białowieski Park Narodowy w jego pierwotnych granicach, a który do niedawna nie był nawet znany miłośnikom Puszczy. Tomek podkreślał, że od chwili kiedy weszliśmy do Unii Europejskiej warto by było przypomnieć tego Niemca, bo jest dobrym przykładem na ponadnarodową wspólnotę interesów kiedy chodzi o ochronę przyrody. 

 Dlatego Tomek nadał jego imię jednemu z najpotężniejszych dębów puszczańskich i tak napisał do „Puszczańskich olbrzymów”: „Kim był Hugo Conwentz i co go wiąże z Puszcza Białowieską? Był wybitnym paleobotanikiem i archeologiem niemieckim, dyrektorem muzeum przyrodniczego w Gdańsku, uczonym, dzięki któremu w 1906 roku utworzono w Prusach Urząd Ochrony Osobliwości Przyrodniczych. Gdy jego rodacy pospiesznie budowali tartaki w celu przerabiania drewna z Puszczy Białowieskiej, on walczył o uratowanie najcenniejszego zakątka Puszczy, ukrytego w ramionach rzeki Narewki i Hwoźnej. Jego starania zostały uwieńczone sukcesem i niemiecka administracja wzięła się za intensywną ochronę żubrów oraz wyłączyła z wyrębu przyszły „niemiecki" park natury: naturalne drzewostany w pobliżu rzeczki Ołówki. Na tym większe uznanie zasługują działania Conwentza, że zostały podjęte w okresie I wojny światowej, gdy  zdawało się , że są znacznie ważniejsze sprawy niż  ochrona Puszczy. Śmiało można  uznać Hugo Conwentza za jednego z twórców BPN. Znając dokonania tego wybitnego naukowca, a wiedząc też, że w żaden sposób nie jest upamiętniony w regionie Puszczy Białowieskiej   postanowiłem jednemu z puszczańskich dębów  nadać imię światowej sławy przyrodnika. Wybór padł na piękny dąb, rosnący na terenie Białowieskiego Parku Narodowego. Nie bez znaczenia przy wyborze drzewa była także jego żywotność. W tym wypadku bardzo dobra. Dąb robi naprawdę duże wrażenie. Jest jednym z najpotężniejszych w całej Puszczy. Głównym atutem tego drzewa jest jego potężny pień o bardzo prostym kształcie. Korona  nie składa się ze zbyt dużych konarów. Pod pniem nie spoczywa żaden odłamany konar. Zazwyczaj pod takimi olbrzymami leży spore rumowisko przybyszy z korony drzewa z ostatnich dziesięcioleci. W przypadku tego drzewa jest zupełnie inaczej – ani śladu, choćby najmniejszej gałązki! Ulistnienie korony drzewo ma całkiem przyzwoite, nie gorsze niż u potężniejszego Maćka (największy dąb puszczański). Dąb rośnie na żyznym siedlisku, w sąsiedztwie kilku innych dorodnych dębów – ostrożnie szacując ma on ok. 400-450 lat” (z: "Puszczańskie Olbrzymy" Tomasz Niechoda, Janusz Korbel, Towarzystwo Ochrony Krajobrazu 2011). Drzewo mierzy ponad. 690 cm obwodu na wysokości 130 cm od ziemi i ma blisko 37 m wysokości (wg pomiarów Tomka sprzed kilku lat). 
Miałem kłopot ze sfotografowaniem tego pięknego drzewa – zasłaniały go liście innych drzew, albo wiał silny wiatr poruszając gałęziami. Tymczasem wydawnictwo szło już do druku i brakowało tylko tego zdjęcia. Pojechałem tam na rowerze i złapała mnie ulewa. Dlatego zdjęcia robione w silnym deszczu nie są najlepsze a za skalę „robi” ustawiony na prędce przy pniu rower. 

Ostatnio słychać nieoficjalnie o zamiarze uczczenia Conwentza w Puszczy Białowieskiej. Oby tylko nie był to kolejny głaz w „alei zasłużonych” za bramą do Rezerwatu. Profesor Janusz Faliński, wieloletni przewodniczący rady naukowej i badacz Puszczy był przeciwnikiem mnożenia tam kolejnych głazów. Tymczasem, o ironio,  po śmierci i jego tam upamiętniono kamieniem z tablicą...