Białowiesko-mazurskie sprawy

Tomek Niechoda (autor pomiarów największych drzew w Puszczy na przestrzeni 30 lat) koło odkrytego w trudno dostępnej części puszczy, kolejnego czterometrowego (w obwodzie) świerka w obszarze ochrony ścisłej BPN.

Fragmenty wypowiedzi Krzysztofa Worobca - przedstawiciela obywatelskiej inicjatywy ustawodawczej - na temat losów inicjatywy i o sojuszu samorządów Puszczy Białowieskiej i Puszczy Piskiej:

Czekamy na kolejne spotkanie podkomisji sejmowej powołanej w sprawie rozpatrzenia naszego wspólnego projektu. Podczas pierwszego spotkania merytorycznego podkomisji okazało się, że trudno osiągnąć jakiś kompromis, dlatego w imieniu komitetu inicjatywy ustawodawczej poprosiłem o przygotowanie opinii prawnych na temat zgodności z konstytucją obecnie istniejących rozwiązań prawnych i proponowanych przez nas. Opinia taka została przygotowana przez Biuro Analiz Sejmowych i okazała się pozytywna dla naszego projektu.

Mowa jest w niej, że obecne rozwiązania, a więc prawo, by samorządy mogły blokować decyzje parlamentu czy rządu, są niezgodne z Konstytucją. Takie samo jest stanowisko rządu RP wydane w maju tego roku. Samorządowcy powtarzają, że chcemy odebrać im prawo głosu, chociaż zarówno w opinii Biura Analiz Sejmowych, jak i naszej, wielokrotnie powtarzanej opinii, także w stanowisku Rządu mowa jest, że my proponujemy większe możliwości dialogu i kompromisu niż ma to miejsce obecnie. Mówienie, że samorządy stracą możliwość współdecydowania jest po prostu nieprawdą. Rozwiązania pełnej partycypacji zaproponowane przez europejską organizację prawników ClientEarth są załącznikiem do naszej ustawy. Zgodnie  tym projektem samorządy będą mogły nie tylko aktywnie współuczestniczyć w tworzeniu parków narodowych, ale także wywalczyć – jeśli nie będą leniwe – bardzo dużo, a nie tak, jak ma to obecnie miejsce mówić tylko „nie – bo nie”. Natomiast obecne prawo prowadzi do stagnacji: nic korzystnego nie płynie ani dla samorządów, ani dla przyrody. Poza tym parki narodowe tworzy się na obszarach należących do skarbu państwa, a więc państwo i tak może robić co chce nie pytając samorządów o zgodę, czego przykładem jest polityka rządu w Puszczy Białowieskiej, sprowadzająca się do takich planów gospodarczych, jakby był tam park narodowy. Argumenty, że zamknie się przed ludźmi las i niczego nie będzie wolno powtarzane są na Mazurach od 60 lat, i pojawiały się już podczas tworzenia swoistej protezy parku narodowego – Mazurskiego Parku Krajobrazowego. Od tego czasu stale się powtarza, że park narodowy będzie hamulcem rozwoju. Tymczasem choć od ponad pół wieku park narodowy na Mazurach nie powstał, to jakoś nie widać tu tego rozwoju. Zresztą u was też mijają dziesiątki lat bez powiększonego na obszar całej puszczy parku narodowego, a mimo to jakoś ludzie z hajnowszczyzny wyjeżdżają i rozwoju, poza Białowieżą, nie ma. Ciekawe dlaczego? Fakt, że od 11. lat obowiązuje prawo, które usiłujemy obecnie zmienić jest dowodem, że w ustawie mogą się znaleźć buble i zapisy niekonstytucyjne.

W regionie Puszczy Białowieskiej zaczęto używać argumentu, że powiększenie parku narodowego byłoby wymierzone w Białorusinów, ale w związku z zapytaniem w tej sprawie posła Eugeniusza Czykwina powstała opinia prawna Biura Analiz Sejmowych, która wyraźnie mówi, że zmiana Ustawy o ochronie przyrody nijak się ma do Ustawy o mniejszościach narodowych.

Prawda jest taka, że brak planów pozwala na ręczne sterowanie co, gdzie, i jak się buduje, komu na co i jak można pozwolić. A to przecież oznacza władzę!

(Cała rozmowa wkrótce na łamach "Czasopisu")