Krótkowzroczność polityczna

Przyglądam się hasłu dwóch polityków: „Razem możemy zrealizować to, co uważacie za najważniejsze dla Ziemi Hajnowskie. BEZ SPORÓW!” i różne myśli przychodzą mi do głowy. Na pozór jest to aż do bólu poprawne politycznie i koniunkturalnie hasło. Każdy powinien się pod nim podpisać. Nie przypisuję też autorom żadnych złych intencji. Prawdopodobnie tę samą myśl mogliby napisać przedstawiciele wszystkich ugrupowań politycznych.

Chodzi o pieniądze. Ale jednak... pieniądze to nie wszystko. W tle cały czas mam świadomość, że zasadniczym tematem jest tutaj Puszcza Białowieska. Najsłynniejszy las nizinny Europy, dziedzictwo ludzkości, dobro całej Unii, bo obszar Natura 2000 ze względu na siedliska i gatunki. Kiedy mówimy o bioróżnorodności, to myślimy o naturalnych lub mało zmienionych ekosystemach, z żyjącymi w nich gatunkami, z nieprzerwaną siecią powiązań i trwającymi od lat procesami, które powoli dopiero poznają naukowcy. To ogromne laboratorium, wymagające pokory i wiedzy specjalistów, by umieć je należycie odczytać. Zagrażamy jej od dawna, na różne sposoby. Począwszy od naszej arogancji i pychy, kiedy uważamy się za zarządców dziką przyroda, przez różne fałszywe, nienaukowe ideologie ustawiające człowieka na szczycie piramidy życia, po zwykłą zachłanność i głupotę niszcząc, eksploatując, dzieląc, fragmentując, używając do woli. O tym aspekcie ludzkiej natury opowiada "syndrom wspólnego pastwiska", na które ciągle ktoś chce wpuścić więcej swoich krów, choć pojemność ekologiczna jest już wyczerpana. Od czasów pierwszych raportów ekonomistów, szczytu w Rio itd. eksperci ostrzegają, że nie wystarczy chronić gatunki (czy sztucznie im tworzyć warunki, co ostatnio modne było w Białowieży, przez wycinanie drzew :)), musimy chronić całe siedliska. Zwracają uwagę, że rozwój, któremu towarzyszy wycofywanie się gatunków prowadzi do katastrofy dla nas samych. Apelują o etykę środowiskową!  W pierwszej kolejności wynika z tego potrzeba skupienia wysiłków i środków na obszarach, gdzie najniższym kosztem można uratować najwięcej, bo zaledwie ograniczając i rezygnując ze swoich żądań wobec przyrody. Takim obszarem jest – zdaniem naukowców – Puszcza. Mimo przeszkód i miejscowego oporu społecznego, na terenie PB tak właśnie staramy się postępować. Dlatego w polityce ekologicznej Państwa jest powiększenie parku narodowego. Prowadząc odpowiedzialną politykę nie powinno się więc kierować populizmem i opierać na krótkookresowym wzroście gospodarczym, opłaconym stratami przyrodniczymi. A w takim kierunku prowadzi każdy "koncert życzeń". Nie należy realizować tego, co ja, czy pani Jola, czy wójt, czy burmistrz uważa za najważniejsze, tylko należy zacząć od planu zapewniającego trwałą ochronę wartości przyrodniczych Puszczy, a z tego planu będą wynikały ustalenia kierunków i limitów wzrostu. Nie zawsze i nie wszędzie wzrost jest pożądany – komórki rakowe to też wzrost. Wzrost gospodarczy – jeśli nie jest wynikiem podboju – wiąże się z nakładami kapitału, siły roboczej, infrastruktury, technologii, eksploatacji surowców, z sytuacją rynku... Technologia zwykle nie stanowi zagrożenia dla siedlisk i gatunków, a może nawet pomagać, podobnie edukacja, ale już infrastruktura drogowa, kolejowa prowadzi zawsze do fragmentacji i niszczenia przyrody. Podobnie może być z wzrostem zaludnienia, wieloma inwestycjami, generatorami ruchu itp. Od oceny tego są raporty o.ś. ale bez planu dla całego obszaru na wiele się nie zdadzą, bo można uratować organ ale zniszczyć organizm. Realnym światem jest Puszcza Białowieska, a nie wizje polityczne czy nawet modele ekonomiczne (jakże często się niesprawdzające). Razem możemy dyskutować nad regionem wówczas, kiedy dysponujemy fachowo opracowaną mapą wartości przyrodniczych i wynikających z nich limitów oraz ograniczeń. Wskazującą też możliwe konsekwencje podejmowanych wyborów. To nawet ważniejsze, niż zdobycie pieniędzy. Nasza planeta a szczególnie tak cenne miejsca jak region Puszczy nie powinny być poletkiem dla koncertu życzeń różnych wizji. Chyba, że chcemy budować przyszłość swoich dzieci w świecie indywidualistycznych, egoistycznych dążeń, które zostaną brutalnie i boleśnie zatamowane w wąskim gardle kryzysu ekologicznego. JK.

PS: Ciekawe, czy doczekam czasu, kiedy ulotki polskich polityków będą wydrukowane na niechlorowanym papierze z odzysku?