Z białoruskiej Puszczy cz.2

Tym postem chcę zamknąć relacje z białoruskiej części Puszczy Białowieskiej i podsumować dni wędrowania po tej mało w Polsce znanej części Puszczy. Nie poznałem Puszczy na północ od Hwoźnej. To nieprawda, że drzewa wycinano 50 m. od dróg, wchodziłem głęboko w oddziały leśne i wszędzie tam widok był podobny do tego zdjęcia

Brakuje dużych drzew, zdarzają się spore pieńki. To się rzuca w oczy - w polskiej części zawsze trafia się na jakieś pomnikowe dęby, nawet w części gospodarczej... Tutaj wszędzie są ślady gospodarki

tam oczywiście przeważają bory, natomiast największe dęby, świerki i sosny wyglądają tak; skupisk większych dębów nie udało mi się zobaczyć:

Po Puszczy jeździ się jak po miejskim parku a drogi są remontowane i dobrze utrzymane - tutaj droga  po grobli, zamknięta jeszcze w trakcie budowy:

i wycięty przy okazji jesion

zachwycają olsy i wszelkie podmokłe tereny...

Nie widać zwierząt i zbyt wielu ich śladów, także zgryzania. Poza najbliższym rejonem Kamjaniuków nie widać też ludzi i jest to ogromna zaleta parku!

Infrastruktura turystyczna, poza drogami, to typowe zadaszenia z wychodkiem nieopodal (na zdj. uroczysko Turljuj, gdzie po pożarze lasu w latach 30 Polacy zasadzili sosnę. Na ubogim siedlisku nie osiągnęła jednak wymiarów masztowych i dzisiaj zachęca się tutaj do zbierania grzybów)

Liczne tablice w jednorodnej formie (cała Puszcza parkiem narodowym), jak ta ze ścieżki ekologicznej Dokudowo

przypominająca nieco sposób oznaczania ścieżek w polskiej części Puszczy (nieczynne od lat Żebra Żubra!) choć dużo bardziej przyrodnicze w treści. Poniżej jeszcze dwa zdjęcia z tej malowniczej ścieżki edukacyjnej: 

W pobliżu ścieżki (prowadzącej po zmeliorowanej kiedyś dla potrzeb kołchozu polanie usytuowane są punkty obserwacyjne...) 

Tak wygląda obiekt parku narodowego po stronie białoruskiej w Kamjaniukach:

Turyści są obwożeni po parku parkowymi autobusami

Nieopodal centrum parkowego można przeczytać, że choć dąb czerwony jest gatunkiem obcym to dodaje wiele piękna krajobrazowi na jesieni. Trudno się z tym nie zgodzić. W Polsce park walczy z tym gatunkiem, jako obcym.

Estetyka niektórych obiektów może być kontrowersyjna... (tutaj studnia i stacja trafo na polanie k. Jaźwinki i historyczna "Carska Polana" użytkowana na biesiady jeszcze z czasów Augusta a na zdjęciu po święcie robotników leśnych)

Na innej tablicy przy drodze prowadzącej przez stare bory ku wschodowi możemy przeczytać o tym, jak Puszcza sama, bez pomocy człowieka leczy rany po zrębach z lat 30-tych 

Niedaleko ośrodka w Kamianjukach atrakcją jest 300-letni dąb o średnicy pnia 1,5 m. Rósł pierwotnie nad mokradłami i dlatego pozostał niski, za to z grubym pniem. Na zdjęciu dziewczynka, która akurat "zapozowała" do zdjęcia.

Na kolejnych zdjęciach tablica przed "systiemą" czyli granicą między UE a wschodem (w tym wypadku, z powodu mokradeł dość głęboko poza realną granicą), droga Brześć - Białowieża, która pierwotnie była brukowana (jej fragment po stronie polskiej ma zachowany bruk - to Droga Kamieniecka) i tablica informująca o "zapowiedniku".

Chociaż trudno zauważyć wielkie dęby to w białoruskiej części Puszczy zwracają uwagę wspaniałe okazy sosny w borach.   

Jedną z najpiękniejszych, poza Carycą, jest oryginalna sosna mająca w pierśnicy około 400 cm i mierząca 38 m wysokości. Liczy ok. 300 lat i wydaje się zdrowa:

Nieopodal rośnie kolejna sosna o obwodzie pnia ponad 3 m. 

Chyba najsłynniejszym miejscem, jeśli chodzi o politykę w Puszczy Białowieskiej jest ośrodek Wiskuli, będący siedzibą prezydenta Białorusi i miejscem gdzie podpisano koniec ZSRR. Niestety, żołnierz straży granicznej nie pozwolił do niego podjechać dlatego pokazuję tylko zdjęcie sąsiadującego z nim hotelu. 

A na koniec trochę zdjęć z gospodarowania w Puszczy nie tylko w strefie 50 m od dróg