Czas czosnku niedźwiedziego

Puszcza Białowieska od kwietnia do czerwca to kraina czosnku niedźwiedziego. Wtedy jest czas jego kwitnienia, a intensywny zapach czuje się już z dużej odległości. Jego kwiaty  zapylane są przez trzmiele i muchy. W czerwcu kwiaty przekwitną, a liście zaczną matowieć i usychać.
Skąd wzięła się nazwa rośliny, dokładnie nie wiadomo. Niektórzy mówią, że niedźwiedzie, które kiedyś żyły w Puszczy,  po wybudzeniu z zimowego snu zajadały się cebulkami tej rośliny, rozkopując ziemię w ich poszukiwaniu. Natomiast faktem jest, że uwielbiają go dziki, które chętnie pasą się ( czy raczej pasły się, bo dzików w Puszczy jak na lekarstwo) na jego łanach.

Czasem słońce, czasem deszcz...

Puszcza Białowieska pod koniec maja zmienia się jak w kalejdoskopie. Rano słońce, w południe deszcz- albo na odwrót. Ze zdjęciami tak samo- jedne ze światłem, na kolejnych już go nie ma. I takie właśnie jest majowe wędrowanie po Raju... A ponieważ nie ma jeszcze komarów- jest cudnie! :)

Grab butelka z Puszczy Białowieskiej

Jeden z najciekawszych pod względem pokroju grabów Puszczy Białowieskiej. Już w latach 70-tych XX wieku jego zdjęcie pojawiło się w wydawnictwach poświęconych Puszczy Białowieskiej, a w 1993 roku otrzymał status pomnika przyrody. Nie jest najgrubszy (obw. 375 cm w 2009 r.), ale najwyraźniej przyciąga uwagę osób, które trafiają na niego podczas swoich puszczańskich wędrówek. Nam wygląd jego pnia kojarzy się z butelką. Drzewo pojawia się na wielu zdjęciach, także na facebooku. Rośnie w oddz. 488 w towarzystwie kilku potężnych dębów (obw. 480-608 cm).

Maj w Puszczy

Puszcza Białowieska jest piękna każdego dnia. To nie przesada, nasza Puszcza taka jest - tajemnicza, zmienna, mroczna, niedostępna, trudna do przebycia, skrywająca mnóstwo tajemnic. Maj to właśnie ta pora, kiedy Puszcza niemal niepostrzeżenie zmienia swoje szaty z wiosennych na letnie.  W koronach drzew gęstnieje od rozwijających się liści, do dna lasu dociera coraz mniej światła. Wiosenne kwiaty - geofity kończą okres wegetacji, pąki zasypiają i kryją się w kryptach - podziemnych częściach rośliny,  ukryte będą czekać do kolejnej wiosny.

Nauczają pradawnego prawa życia

Najnowszy "Przekrój" przypomina słowa, które o drzewach napisał Hermann Hesse.

Od zawsze uważałem, że najdobitniejsze kazania głoszą drzewa. Uwielbiam te rosnące w grupach i w rodzinach, w lasach i w zagajnikach. Ale jeszcze bardziej wielbię te, które żyją w pojedynkę. Są jak samotnicy. Nie ci, którzy uciekli na odludzie z powodu jakiejś słabości, ale jak wybitne, odosobnione jednostki, np. Beethoven albo Nietzsche. W ich wierzchołkach szumi świat, ich korzenie spoczywają w nieskończoności; tylko one się w niej nie gubią, lecz dążą ze wszystkich życiowych sił do jednego celu: wypełniać mieszkające w nich prawo, rozwijać własną postać, przedstawiać siebie. Nic nie jest bardziej święte, bardziej godne naśladowania niż piękne, silne drzewo.

Nareszcie deszcz!

Jak dobrze, że wreszcie pada, bo susza w Puszczy była przerażająca! Wstrząsający był zwłaszcza widok Orłówki, rzeki przepływającej przez Rezerwat Ścisły, tworzącej w nim malownicze rozlewiska. Zdjęcia poniżej dzielą równo 2 lata: to kwiecień 2018 i 2020 roku. Jeszcze parę dni temu w Orłówce prawie nie było wody, a krajobraz zmienił się nie do poznania! Może jednak obecne deszcze odmienią jej zły los?